Climategate en de angst voor verandering

Het afgelopen jaar is er veel aandacht geweest voor enkele fouten in het IPCC klimaatrapport. Kranten, conservatieve blogs en andere media berichtten uitgebreid over het vermelde onjuiste jaartal waarin de gletsjers op de Himalaya definitief verdwenen zouden zijn of over het onjuiste percentage van Nederland dat onder de zeespiegel ligt. Klimaatwetenschappers werden vervolgens afgeschilderd als ‘klimaatmaffia’, want zij zouden de hele wereld voorgelogen hebben. Het klimaatprobleem bestaat volgens de sceptici immers niet en de berichtgeving in de media is daar het bewijs voor. Climategate werd geboren.

Het IPCC klimaatrapport verwijst naar in totaal ongeveer 18.000 bronnen. Het rapport is opgesteld door honderden wetenschappers wereldwijd en is begeleid door 2.500 referenten. De hoofdconclusie van het rapport luidt: de aarde verwarmt zeer waarschijnlijk op door verhoogde concentraties van broeikasgassen die door menselijk handelen in de atmosfeer zijn gebracht.

In plaats van dat er door de media serieus wordt ingezoomd op de hoofdconclusie van het rapport en de gevolgen hiervan voor het leven op aarde, worden enkele fouten over de mogelijke gevolgen van het opwarmen van onze wereld levensgroot in beeld gebracht. Wat een afleiding en wat een zonde van de tijd. In plaats van dat we al onze energie gebruiken om de huidige ‘coal- based economy’ om te vormen tot een economie die afhankelijk is van schone, duurzame energiebronnen gaan we weer helemaal terug naar de discussie of het klimaatprobleem überhaupt wel bestaat.

Ergens begrijp ik de afleiding wel. Het klimaatprobleem heeft er inmiddels voor gezorgd dat in Europees verband plafonds zijn ingesteld voor de maximale uitstoot van broeikasgassen. Er wordt steeds meer geïnvesteerd in wind-, zonne-, en waterenergie. De ‘ouderwetse’ fossiele brandstoffen staan in het verdomhoekje. Maar onze economie is nog voor een groot deel afhankelijk van deze energiebronnen. De angst voor de verandering naar een economie die volgens compleet nieuwe wetten en mechanismen werkt is begrijpelijk, met name in tijden van economische crises.

Het alternatief is echter dat we de komende decennia afhankelijk blijven van broeikasgas-uitstotende energiebronnen die we voor honderden miljarden euro’s importeren uit niet democratische landen in een instabiele golfregio. Daardoor blijven we achter liggen op landen als China die, juist nu, fors investeren in duurzame vormen van energie. En creëren we een aarde die steeds extremere weersomstandigheden laat zien met grote negatieve economische gevolgen.

Het is het korte termijn denken tegenover het generaties vooruitzien. Het is behouden wat je hebt tegenover openstaan voor nieuwe ideeën. Voor beiden is wat te zeggen, er is vaak een gulden middenweg. Het door sommigen ontkennen van het klimaatprobleem nu is echter de vertraging niet waard. De reacties die deze vertraging veroorzaken doen me overigens een beetje denken aan opmerkingen over de afgelopen zomer. Ook al leek deze in Europa of Nederland nogal tegen te vallen qua warmte en werd het door klimaatsceptici gebuikt als “zie je wel”, uit onderzoek blijkt juist dat in Azië en het Midden Oosten de hoogste temperaturen ooit gemeten zijn in die regio’s… Het klimaatprobleem stopt niet aan de Nederlandse grens…